Αγώνες και χρηματική συμμετοχή
7 Δεκ 2010
Πως θα σας φαινόταν αν πηγαίνατε σε κάποιο εστιατόριο, κι αφού τρώγατε καλά-καλά και καλούσατε τον εστιάτορα για να τον πληρώσετε, αυτός σας κοίταζε με απορία, και σας απαντούσε "τα πάντα είναι δωρεάν, ποτέ δεν παίρνουμε λεφτά για τις υπηρεσίες μας"? Σίγουρα την απορία του εστιάτορα του παραδείγματος θα την νοιώθατε εσείς επί εκατό φορές. Κάπως έτσι παραξενεύτηκαν οι δύο Ιρλανδοί αθλητές που πριν τρία χρόνια βρίσκονταν στην Ελλάδα, έτυχε να κάνουν προπόνηση στον Άγιο Κοσμά, διαπίστωσαν ότι επρόκειτο να γίνει ο αγώνας που διοργάνωνε ο ΣΔΥΠ, παρακάλεσαν να τους αφήσουν να τρέξουν πληρώνοντας εκ των υστέρων πηγαίνοντας στο ξενοδοχείο τους για να φέρουν τα χρήματα μετά τη λήξη του αγώνα, και έλαβαν την απάντηση ότι δεν χρειάζεται επειδή τα πάντα είναι δωρεάν. Οι Ιρλανδοί αθλητές που μάλιστα αποδείχτηκαν πολύ δυνατοί (ο ένας κέρδισε και τον αγώνα), δεν αποκλείεται αρχικά να πίστεψαν ότι τους έκαναν πλάκα, στη συνέχεια ευχαρίστησαν, και απάντησαν πως πρώτη φορά συναντούν κάτι τέτοιο.
Και έτσι είναι. Σε όλους τους αγώνες στο εξωτερικό, μικρών ή μεγάλων αποστάσεων, μικρής ή μεγάλης φήμης, είναι αυτονόητο ότι οι μετέχοντες θα πληρώσουν κάποιο ποσό συμμετοχής, προκειμένου ο αγώνας να γίνει υπό τις πλέον άρτιες συνθήκες. Συχνά μάλιστα το ποσό αυτό είναι αρκετά τσουχτερό, ενώ πληρώνεις έξτρα διάφορες άλλες υπηρεσίες που επιθυμείς. Σε μερικούς αγώνες πχ πληρώνεις ένα ποσό για να έρχεται μήνυμα στους φίλους σου για τον χρόνο που έχεις όταν περνάς από τον τάπητα χρονομέτρησης. Αλλού πληρώνεις για να έχει το μετάλλιο χαραγμένο τον χρόνο σου. Στη Ρώμη πληρώσαμε έξτρα μέχρι και το περιοδικό με τα αποτελέσματα. Όλοι μας δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τα πάντα όταν περνάμε τα σύνορα, αλλά όταν επιστρέφουμε σ´αυτά, διυλίζουμε μερικές φορές τον κώνωπα και σηκώνουμε τη καταστροφή για τα ίδια θέματα που έξω διόλου μας απασχολούν. Θυμίζουμε τους συμπατριώτες μας που εδώ πετάνε σκουπίδια στον δρόμο, οδηγούν ανάγωγα, αλλά όταν πηγαίνουν σε μια άλλη χώρα γίνονται ´παναγίτσες´, κι όταν επιστρέφουν εδώ ξαναθυμούνται τον ´καλό´ τους εαυτό. Θα το ήθελα πολύ κάποιος που επιχειρηματολογεί για να μη πληρώσει, να τα έλεγε αυτά σε κάποια διοργάνωση του εξωτερικού. Θα αντιμετωπιζόταν όπως κι ο πελάτης του παραδείγματος του προλόγου, αν αντιστρέφοντάς το, είχε αυτός την απαίτηση να μη πληρώσει στο εστιατόριο.
Πριν λίγες δεκαετίες οι αγώνες δρόμου σπάνιζαν στην Ελλάδα, και όταν επιτέλους δημιουργήθηκαν οι πρώτοι ΣΔΥ, οι πρώτοι αγώνες είχαν περιορισμένο αριθμό συμμετοχών, κι οι άνθρωποι των συλλόγων πάσχιζαν να προσφέρουν από το υστέρημά τους τα καλύτερα στους συμμετέχοντες, καθώς και να προσελκύσουν νέο κόσμο στο άθλημα. Με τη πάροδο των χρόνων ο κόσμος αυξανόταν, κι οι σύλλογοι εξακολουθούσαν να προσφέρουν τους δωρεάν αγώνες, καλύπτοντάς τους πάντα με δικά τους έξοδα, καθώς και με τη συνεισφορά των χορηγών, αλλά και των Δήμων (όχι όμως παντού, και κυρίως μόνο σε επαρχιακές πόλεις, πχ στην Αθήνα δεν γνωρίζω να βοηθήθηκε έστω και στοιχειωδώς κάποιος σύλλογος σε διοργάνωση αγώνα από τον Δήμο Αθήνας). Ώσπου φτάσαμε στα δυο-τρία ή τέσσερα τελευταία χρόνια όπου οι συμμετοχές στους αγώνες παρουσιάζουν ραγδαία άνοδο, αγώνες σε Αθήνα και επαρχία φτάνουν τετραψήφιους αριθμούς συμμετοχών, και πιθανότατα αναμένεται ακόμη μεγαλύτερη άνθηση. Η μεγάλη συμβολή του διαδικτύου, των περιοδικών, και οι άριστες προσπάθειες διοργανωτών, προσελκύουν στο χώρο διαρκώς νέα άτομα, που μέχρι χθες ούτε που θα σκέφτονταν ότι θα γίνονταν δρομείς, αλλά τώρα περιμένουν με ανυπομονησία τον επόμενο αγώνα δρόμου ή βουνού.
Η τεράστια αυτή άνοδος συμμετοχών, καθιστά αδύνατη εκ των πραγμάτων τη διατήρηση των δωρεάν αγώνων. Αν κάποιος σύλλογος ως τώρα είχε τη δυνατότητα να καλύπτει έστω και οριακά τα έξοδα για 2-3 εκατοντάδες αθλητών, είναι αδύνατο να κάνει το ίδιο για χίλιους. Προς το συμφέρον όλων μας είναι να πληρώνουμε το συμβολικό ποσό συμμετοχής, που είναι απαραίτητο για την εύρυθμη συνέχιση του κάθε αγώνα στο μέλλον. Πολύ θα θέλαμε να τα πλήρωνε όλα ο χορηγός (βέβαια στο εξωτερικό τα πληρώνει ο χορηγός, αλλά το ποσό συμμετοχής δεν καταργείται), αλλά ας αναλογιστούμε. Είναι τόσο εύκολο να βρεθεί κάποιος χορηγός? Κι αν βρεθεί, γιατί θα παρέχει τα υλικά? Για "τη ψυχή της μάνας του"? Προφανώς επειδή σκοπεύει να εισπράξει έμμεσα τα τριπλάσια από τους δρομείς(και καλά κάνει για να μη παρεξηγούμαστε, αυτή είναι η δουλειά του, και οφελούμαστε κι εμείς απ´αυτή).
Πέρυσι τέτοιο καιρό είχε γίνει μεγάλη φασαρία για το πεντάερω σε έναν αγώνα। Φέτος ηρέμισαν εν μέρει τα πράγματα, αλλά δεν έλειψαν και πάλι διαμαρτυρίες, από κόσμιες και επώνυμες (σεβαστές, όσο κι αν διαφωνώ απόλυτα και μόνο που συζητάμε ένα τέτοιο θέμα), έως και ανεκδιήγητες. Άλλος αγώνας, του καλοκαιριού, κινδυνεύει με κατάργηση, επειδή οι ντόπιοι παρεξηγήθηκαν -και με το δίκιο τους- από τα άκομψα (η επιεικέστερη λέξη) σχόλια που άκουσαν αυτοπροσώπως την ημέρα του αγώνα από ελάχιστους, για τα επίσης πέντε ευρώ. Σε μερικά χρόνια (οι Έλληνες φημιζόμαστε ότι αυτά που οι Ευρωπαίοι εφαρμόζουν επί χρόνια, εμείς τα ενσωματώνουμε πολύ καιρό μετά και μάλιστα με τα χίλια ζόρια-βλέπε πχ κάπνισμα), θα γίνει αυτονόητο επιτέλους σε όλους ότι μόνο κερδισμένοι βγαίνουμε αυτοχρηματοδοτώντας τους αγώνες ΜΑΣ. Αν θέλουμε οι αγώνες να είναι βιώσιμοι, να συνεχίζονται απρόσκοπτα αναπτύσσοντας νέα δυναμική, να μη φυτοζωούν, να μην εξαρτώνται απ´το αν θα συμβάλουν οι χορηγοί, ούτε να εξαρτώνται από τις ορέξεις των Δήμων για να γλυτώσουμε 5 ή 10 ευρώ. Αν θέλουμε διαρκώς νέοι δρομείς να προσεγγίζουν τον χώρο, η κοινωνία να αποδεχτεί επιτέλους το άθλημα, αν θέλουμε να βλέπουμε τον κόσμο να μη κορνάρει που έκλεισε για λίγο ο δρόμος, αλλά να μας περιμένει σε πολλά σημεία της διαδρομής όπως νοιώσαμε στον πρόσφατο Κλασικό Μαραθώνιο, ας μη ψάχνουμε να ανακαλύπτουμε προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Βοηθείστε κι εσείς το άθλημά μας!!!
7 Δεκ 2010
Πως θα σας φαινόταν αν πηγαίνατε σε κάποιο εστιατόριο, κι αφού τρώγατε καλά-καλά και καλούσατε τον εστιάτορα για να τον πληρώσετε, αυτός σας κοίταζε με απορία, και σας απαντούσε "τα πάντα είναι δωρεάν, ποτέ δεν παίρνουμε λεφτά για τις υπηρεσίες μας"? Σίγουρα την απορία του εστιάτορα του παραδείγματος θα την νοιώθατε εσείς επί εκατό φορές. Κάπως έτσι παραξενεύτηκαν οι δύο Ιρλανδοί αθλητές που πριν τρία χρόνια βρίσκονταν στην Ελλάδα, έτυχε να κάνουν προπόνηση στον Άγιο Κοσμά, διαπίστωσαν ότι επρόκειτο να γίνει ο αγώνας που διοργάνωνε ο ΣΔΥΠ, παρακάλεσαν να τους αφήσουν να τρέξουν πληρώνοντας εκ των υστέρων πηγαίνοντας στο ξενοδοχείο τους για να φέρουν τα χρήματα μετά τη λήξη του αγώνα, και έλαβαν την απάντηση ότι δεν χρειάζεται επειδή τα πάντα είναι δωρεάν. Οι Ιρλανδοί αθλητές που μάλιστα αποδείχτηκαν πολύ δυνατοί (ο ένας κέρδισε και τον αγώνα), δεν αποκλείεται αρχικά να πίστεψαν ότι τους έκαναν πλάκα, στη συνέχεια ευχαρίστησαν, και απάντησαν πως πρώτη φορά συναντούν κάτι τέτοιο.
Και έτσι είναι. Σε όλους τους αγώνες στο εξωτερικό, μικρών ή μεγάλων αποστάσεων, μικρής ή μεγάλης φήμης, είναι αυτονόητο ότι οι μετέχοντες θα πληρώσουν κάποιο ποσό συμμετοχής, προκειμένου ο αγώνας να γίνει υπό τις πλέον άρτιες συνθήκες. Συχνά μάλιστα το ποσό αυτό είναι αρκετά τσουχτερό, ενώ πληρώνεις έξτρα διάφορες άλλες υπηρεσίες που επιθυμείς. Σε μερικούς αγώνες πχ πληρώνεις ένα ποσό για να έρχεται μήνυμα στους φίλους σου για τον χρόνο που έχεις όταν περνάς από τον τάπητα χρονομέτρησης. Αλλού πληρώνεις για να έχει το μετάλλιο χαραγμένο τον χρόνο σου. Στη Ρώμη πληρώσαμε έξτρα μέχρι και το περιοδικό με τα αποτελέσματα. Όλοι μας δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τα πάντα όταν περνάμε τα σύνορα, αλλά όταν επιστρέφουμε σ´αυτά, διυλίζουμε μερικές φορές τον κώνωπα και σηκώνουμε τη καταστροφή για τα ίδια θέματα που έξω διόλου μας απασχολούν. Θυμίζουμε τους συμπατριώτες μας που εδώ πετάνε σκουπίδια στον δρόμο, οδηγούν ανάγωγα, αλλά όταν πηγαίνουν σε μια άλλη χώρα γίνονται ´παναγίτσες´, κι όταν επιστρέφουν εδώ ξαναθυμούνται τον ´καλό´ τους εαυτό. Θα το ήθελα πολύ κάποιος που επιχειρηματολογεί για να μη πληρώσει, να τα έλεγε αυτά σε κάποια διοργάνωση του εξωτερικού. Θα αντιμετωπιζόταν όπως κι ο πελάτης του παραδείγματος του προλόγου, αν αντιστρέφοντάς το, είχε αυτός την απαίτηση να μη πληρώσει στο εστιατόριο.
Πριν λίγες δεκαετίες οι αγώνες δρόμου σπάνιζαν στην Ελλάδα, και όταν επιτέλους δημιουργήθηκαν οι πρώτοι ΣΔΥ, οι πρώτοι αγώνες είχαν περιορισμένο αριθμό συμμετοχών, κι οι άνθρωποι των συλλόγων πάσχιζαν να προσφέρουν από το υστέρημά τους τα καλύτερα στους συμμετέχοντες, καθώς και να προσελκύσουν νέο κόσμο στο άθλημα. Με τη πάροδο των χρόνων ο κόσμος αυξανόταν, κι οι σύλλογοι εξακολουθούσαν να προσφέρουν τους δωρεάν αγώνες, καλύπτοντάς τους πάντα με δικά τους έξοδα, καθώς και με τη συνεισφορά των χορηγών, αλλά και των Δήμων (όχι όμως παντού, και κυρίως μόνο σε επαρχιακές πόλεις, πχ στην Αθήνα δεν γνωρίζω να βοηθήθηκε έστω και στοιχειωδώς κάποιος σύλλογος σε διοργάνωση αγώνα από τον Δήμο Αθήνας). Ώσπου φτάσαμε στα δυο-τρία ή τέσσερα τελευταία χρόνια όπου οι συμμετοχές στους αγώνες παρουσιάζουν ραγδαία άνοδο, αγώνες σε Αθήνα και επαρχία φτάνουν τετραψήφιους αριθμούς συμμετοχών, και πιθανότατα αναμένεται ακόμη μεγαλύτερη άνθηση. Η μεγάλη συμβολή του διαδικτύου, των περιοδικών, και οι άριστες προσπάθειες διοργανωτών, προσελκύουν στο χώρο διαρκώς νέα άτομα, που μέχρι χθες ούτε που θα σκέφτονταν ότι θα γίνονταν δρομείς, αλλά τώρα περιμένουν με ανυπομονησία τον επόμενο αγώνα δρόμου ή βουνού.
Η τεράστια αυτή άνοδος συμμετοχών, καθιστά αδύνατη εκ των πραγμάτων τη διατήρηση των δωρεάν αγώνων. Αν κάποιος σύλλογος ως τώρα είχε τη δυνατότητα να καλύπτει έστω και οριακά τα έξοδα για 2-3 εκατοντάδες αθλητών, είναι αδύνατο να κάνει το ίδιο για χίλιους. Προς το συμφέρον όλων μας είναι να πληρώνουμε το συμβολικό ποσό συμμετοχής, που είναι απαραίτητο για την εύρυθμη συνέχιση του κάθε αγώνα στο μέλλον. Πολύ θα θέλαμε να τα πλήρωνε όλα ο χορηγός (βέβαια στο εξωτερικό τα πληρώνει ο χορηγός, αλλά το ποσό συμμετοχής δεν καταργείται), αλλά ας αναλογιστούμε. Είναι τόσο εύκολο να βρεθεί κάποιος χορηγός? Κι αν βρεθεί, γιατί θα παρέχει τα υλικά? Για "τη ψυχή της μάνας του"? Προφανώς επειδή σκοπεύει να εισπράξει έμμεσα τα τριπλάσια από τους δρομείς(και καλά κάνει για να μη παρεξηγούμαστε, αυτή είναι η δουλειά του, και οφελούμαστε κι εμείς απ´αυτή).
Πέρυσι τέτοιο καιρό είχε γίνει μεγάλη φασαρία για το πεντάερω σε έναν αγώνα। Φέτος ηρέμισαν εν μέρει τα πράγματα, αλλά δεν έλειψαν και πάλι διαμαρτυρίες, από κόσμιες και επώνυμες (σεβαστές, όσο κι αν διαφωνώ απόλυτα και μόνο που συζητάμε ένα τέτοιο θέμα), έως και ανεκδιήγητες. Άλλος αγώνας, του καλοκαιριού, κινδυνεύει με κατάργηση, επειδή οι ντόπιοι παρεξηγήθηκαν -και με το δίκιο τους- από τα άκομψα (η επιεικέστερη λέξη) σχόλια που άκουσαν αυτοπροσώπως την ημέρα του αγώνα από ελάχιστους, για τα επίσης πέντε ευρώ. Σε μερικά χρόνια (οι Έλληνες φημιζόμαστε ότι αυτά που οι Ευρωπαίοι εφαρμόζουν επί χρόνια, εμείς τα ενσωματώνουμε πολύ καιρό μετά και μάλιστα με τα χίλια ζόρια-βλέπε πχ κάπνισμα), θα γίνει αυτονόητο επιτέλους σε όλους ότι μόνο κερδισμένοι βγαίνουμε αυτοχρηματοδοτώντας τους αγώνες ΜΑΣ. Αν θέλουμε οι αγώνες να είναι βιώσιμοι, να συνεχίζονται απρόσκοπτα αναπτύσσοντας νέα δυναμική, να μη φυτοζωούν, να μην εξαρτώνται απ´το αν θα συμβάλουν οι χορηγοί, ούτε να εξαρτώνται από τις ορέξεις των Δήμων για να γλυτώσουμε 5 ή 10 ευρώ. Αν θέλουμε διαρκώς νέοι δρομείς να προσεγγίζουν τον χώρο, η κοινωνία να αποδεχτεί επιτέλους το άθλημα, αν θέλουμε να βλέπουμε τον κόσμο να μη κορνάρει που έκλεισε για λίγο ο δρόμος, αλλά να μας περιμένει σε πολλά σημεία της διαδρομής όπως νοιώσαμε στον πρόσφατο Κλασικό Μαραθώνιο, ας μη ψάχνουμε να ανακαλύπτουμε προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Βοηθείστε κι εσείς το άθλημά μας!!!
Πηγή:runningnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου